Важеше за најсилниот човек во поранешна Југославија.

Беше светски и европски шампион, како во аматерски, така и во професионален бокс. Со гордост го носеше и олимпискиот медал. На денешен ден во 2008 година почина Мате Парлов, „југословенската машина“ што ја обожаваа сите, од Вардар до Триглав.

Тито и Мате главни во Југославија

Како што знаат да кажат југоносталгичарите, во Југославија постоеја двајца со кои никој не се задеваше. Едниот беше Тито, а другиот Мате Парлов.

Парлов беше најсилниот Југословен. И не само тоа! Мажите го имитираа, а жените воздивнуваа по него.

Беше најдобар во светот. На врвот на кариерата беше непобедлив, а оние што се занимаваа со боречки вештини знаеја дека не би издржале ниту секунда со шампионот. Имаше и такви што го провоцираа, но тој со насмевка ја вртеше главата настрана.

Блескава кариера

Парлов е роден на 16 ноември 1948 година во Имотски. На 16 години почнал да се занимава со бокс во Боксерскиот клуб „Пула“, и по само три години ја освои титулата шампион на Југославија во полутешка категорија.

Тогаш започнува блескавата кариера на овој ас, кој подоцна од многумина беше прогласен за најдобар југословенски боксер на сите времиња. Првиот поголем успех на меѓународната сцена го постигна во 1969 година во Букурешт, кога стана вицешампион на Европа. Две години подоцна, во Мадрид, го освои златниот медал, а во 1973 година во Белград ја одбрани титулата на најдобар Европеец во полутешка категорија.

Во меѓувреме, на Олимписките игри во Минхен (1972), Парлов освои злато во незаборавното финале против Кубанецот Кариљо, во кое и двајцата ривали паднаа на подот. Мечот беше прекинат во втората рунда кога Кубанецот по четврти пат се најде во нокдаун.

Доминацијата во полутешка категорија Парлов ја потврди и во Хавана во 1974 година, кога ја освои титулата аматерски првак на светот во оваа категорија. По завршувањето на аматерската кариера, се впушти меѓу професионалците.

Продолжи во истиот стил и на 10 јули 1976 година, во незаборавен меч на „Маракана“, го победи Италијанецот Доменико Адинолфи и ја освои титулата професионален првак на Европа во полутешка категорија, во верзијата на Светскиот боксерски совет („WBC“).

Светски шампион

Две години подоцна, Парлов стана и светски шампион, победувајќи го Аргентинецот Мигел Анхел Куељо со нокаут во 9-тата рунда. Тој 7 јануари остана запаметен по најголемиот успех во професионалниот бокс на овие простори.

Покрај европските, светските и олимписките титули, Парлов осум пати (1967-1974) ја освојуваше титулата шампион на Југославија, пет пати (1970-1974) титулата на најдобар на Балканот.

Како аматер, Парлов имаше 310 борби, од кои само 13 порази. Во професионалната кариера, во 29 меча, забележа 24 победи, три порази и две „реми“.

„Никогаш не бев агресивен, иако бев жесток. Не сум се тепал од основно училиште, ниту сум имал проблеми надвор од рингот. Ниту ги барав! Имаше секакви искомплексирани типови. Сакаа да се докажат на човек што освоил некакви титули. Но, тоа го избегнував. Се вртам настрана или преминувам на друга приказна“, говореше Мате Парлов.

Како може еден светски шампион да биде националист?

Дел од хрватската јавност го величаше по војната, а тој со една легендарна изјава ги нокаутира оние што го обвинуваа дека е националист.

„Како можам да бидам националист ако сум светски шампион? Многумина тоа не го разбираат. Не биле ни прваци на државата, а често ниту самите себе не успеале да се победат. Светот се восхитуваше на моите резултати и сите ме прифаќаа како свој, бели и црни, сеедно. Го запознав светот и можам да бидам само космополит. Така гледам и на спортот и на животот.“

Популарниот југословенски боксер Анте Јосиповиќ еднаш откри дека Мате останал доследен на себе до последниот здив.

„Што им е на сите? Бев миленик на Тито, ме сакаше … Боксував за таа Југославија. И каде сега да се вбројам и за кого? Не зависам од никого, па сите можат слободно да ме заборават.“

Заљубеник во поезијата

Парлов не беше само суров спортист.

Беше заљубеник во поезијата, знаеше напамет стотици песни од народната музика и го обожаваше нашиот главен град.

„Белград е град што секогаш ќе го сакам. Таму ја поминав младоста“, говореше Мате.

Плати пренос на меч од својот џеб

Во срцата на Југословените ќе остане запаметен по гест што малкумина спортисти би го направиле за својот народ. Еднаш дозна дека „JRT“ (Југословенската радио телевизија) нема пари да го плати преносот на неговиот меч.

Народот беше тажен поради тоа што не можеше да го гледа својот херој. Мате од својот џеб го плати преносот, а целата поранешна Југославија гледаше како се бори и навиваше.