За некои, Чарлс Буковски беше боем и контроверзна личност, додека за други, тој останува легендарен и уникатен писател чии мудри зборови сè уште се цитираат.
Преку своите дела, Буковски сурово и отворено зборуваше за човекот и неговото секојдневие, што често наидуваше на критики заради неговиот експлицитен израз. Но, најмногу од сè, луѓето тешко го прифаќаа затоа што тој - беше во право.
Неговите размисли ги наведоа многумина да се замислат:
„Тагата е предизвикана од интелигенцијата. Колку повеќе сфаќате одредени работи, толку повеќе би сакале да не ги разберете.“
„Колку повеќе човекот е посилен, толку е поосамен - тоа е чиста математика.“
„Ако сакате да направите нешто - одете до крајот. Во спротивно, не ни започнувајте.“
„Човекот е роден како генијалец, а умира како идиот.“
„Кога љубовта станува заповед, омразата може да стане задоволство.“
„Гледам стотици луѓе секој ден кои се откажуваат. На сите забави ги гледам оние кои не копнеат по ништо друго освен храна, покрив и облека, фокусирани само на тоа, без соништа. Тие не чувствуваат ужас дека не сакаат ниту дека не се сакани.“
„Она што го нарекуваме зло и она што нè научиле дека е зло, може да се сосема различни работи. Општеството нè учи дека одредени нешта се зли, за да нè одржува во послушност.“
„Просечната девојка повеќе би сакала да има убавина отколку ум, бидејќи знае дека просечниот маж повеќе вреднува изглед отколку размислување.“
„Не ги мразам луѓето, само се чувствувам подобро кога не се околу мене.“
„Не верувам дека е можно да се направи светот подобро место за живот. Верувам дека можеме барем да престанеме да го правиме полошо.“
„Ако успеете да измамите некого, тоа не значи дека тој е будала. Само значи дека тој ви верувал повеќе отколку што заслужувате.“
Како стана човек кој никогаш нема да умре, затоа што делата го прават бесмртен?
Буковски беше далеку од најуспешниот американски писател. Славата не можеше ни да ја замисли, а проблемите со алкохолот му го правеа животот неподнослив. Единственото нешто што му преостана беше пишувањето, преку кое се обидуваше да излезе од бездната.
Животот навистина пишува романи, а судбината на познатиот Буковски е доказ за тоа - денес неговите дела се продаваат на сите континенти. Неговиот талент долго време беше занемаруван, па работел како поштар и работник во фабрика, без никаква надеж дека неговите дела ќе бидат објавени.
Но, светлината се појави на крајот од тунелот кога издавачот Џон Мартин ја препозна неговата уникатност и му понуди 100 долари месечно до крајот на животот, но под еден услов - да се посвети исклучиво на пишување.
„Имав два избора - да останам поштар и да полудам, или да се обидам да бидам писател и да умрам од глад. Решив да гладувам,“ ќе рече Буковски подоцна за овој избор.
Кога стана ценето име во светот на литературата со огромни тиражи, му напиша писмо на Мартин, откривајќи како се чувствувал кога бил отпуштен од работа:
„8 декември 1986 година.
Здраво, Џон. Ви благодарам за убавото писмо. Добро е понекогаш да се потсетиме како започна сè. Вие знаете од каде дојдов. Дури и оние што се обидоа да напишат или снимаат филмови за тоа не успеаја целосно да го пренесат.
Работата не беше од 9 до 5, туку многу повеќе. Нема бесплатни паузи за ручек, а ако жалите, секогаш ќе се најде некој наивен што ќе дојде на вашето место.
Мојата стара изрека вели: ропството никогаш не е искоренето, само се проширило на други раси.
Најстрашно е постепеното распаѓање на оние што остануваат на работи кои ги мразат, затоа што се плашат дека алтернативата е полоша. Луѓето стануваат празни тела со преплашени и послушни умови. Гласовите стануваат грди, очите без сјај, косата и ноктите исто така.
Како млад човек, не можев да верувам дека луѓето го трошат својот живот така. Како старец, сè уште не можам да го разберам тоа. Зошто го прават? Поради куќи? ТВ? Автомобили на рати? Деца кои ќе го прават истото?
Со години пишував со одвратност против сето тоа и најдов олеснување во тоа. Сега, како признат писател, сфаќам дека има и друга одвратност.
Јас пишувам со стар ум и тело, иако знам дека повеќето луѓе на моја возраст би престанале. Но бидејќи почнав доцна, морам да продолжам.
Еден ден, кога ќе ме носат по скали или ќе ми требаат очила да ја разликувам птицата од авионот, ќе знам дека сум поминал низ тоа, барем на достоинствен начин.
Она што го барав целиот живот и го најдов, се чини како вредно достигнување, барем за мене.“
